امروزه گردشگری از بخش‌های مهم در فعالیت‌های اقتصادی به‌شمار آمده و همواره از دیدگاه‌های گوناگون مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر نیز به بررسی کارکرد گردشگری در ایجاد اشتغال در شهرستان‌های استان گیلان و تأثیر آن بر توسعه متوازن منطقه‌ای طی دو دوره زمانی 1375-1385 و 1385-1390پرداخته است؛ روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و اطلاعات مورد نیاز با تکیه بر اطلاعات اسنادی، جمع‌آوری و برای تحلیل اثرات اشتغال‌زایی بخش گردشگری از «تعداد شاغلین فعالیت‌های مربوط به تأمین جا و غذا» به عنوان جایگزین در این زمینه استفاده شده است. یافته‌های تحقیق با استفاده از مدل‌های تغییر مکان – سهم، ضریب مکانی و ضریب آنتروپی حاکی از آن است که طی این دوره‌های زمانی بخش گردشگری در استان دارای رشد اشتغال‌زایی مثبت بوده است، در حالیکه که توزیع آن در شهرستان‌های استان در دوره زمانی 1375-1385 در راستای توسعه‌ی متوازن منطقه‌ای و در دوره زمانی 1385-1390 در این راستا نبوده و به طور عمده به نفع شهرستان رشت بوده است. در دوره زمانی 1375-1385 شهرستان‌های آستارا، رشت، شفت و صومعه‌سرا و فومن در این بخش اقتصادی نسبت به استان، دارای رشد کمتر و سایر شهرستان‌‌ها یعنی آستانه اشرفیه، بندرانزلی، تالش، رودبار و رودسر، لاهیجان و لنگرود دارای رشد بیشتر بوده‌اند. همچنین در بازه زمانی 1385-1390 به جز شهرستان‌های رشت، رودسر، لاهیجان و ماسال که رشد اقتصادی بیشتر نسبت به استان داشته اند، 12 شهرستان دیگر یعنی آستارا، آستانه اشرفیه، املش، بندرانزلی، تالش، رضوانشهر، رودبار، سیاهکل، شفت، صومعه‌سرا، فومن، لنگرود در این خصوص دارای رشد منفی بوده‌اند. علاوه بر این طی دوره اول شهرستان‌های فومن، آستانه اشرفیه و لنگرود و طی دوره دوم شهرستان‌های رشت، املش و لاهیجان موفق‌ترین عملکرد را در حوزه‌ی افزایش سهم اشتغال بخش گردشگری داشته‌اند.