برنامه‌های اسکان عشایر به عنوان یکی از راهبردهای توسعه جامعه عشایری، با هدف محرومیت‌زدایی و خدمات‌رسانی بهتر در دستور کار دولت‌های مختلف قرار گرفته است. از طرفی گرایش به اسکان خانوارهای عشایری تحت تأثیر عوامل مختلفی است. بر این اساس تحقیق حاضر به بررسی عوامل موثر بر گرایش به اسکان در بین خانوارهای عشایری شهرستان سمیرم می‌پردازد. جامعه آماری این پژوهش شامل خانوارهای کوچ‌رو عشایری شهرستان سمیرم به تعداد 4845 نفر می‌باشند که از بین آنها 130 نفر به عنوان نمونه‌های این تحقیق انتخاب گردید. روش نمونه‌گیری به صورت طبقه‌ای با تخصیص متناسب در بین طایفه‌های مختلف بود. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه بود که روایی صوری و محتوایی آن بر اساس نظر کارشناسان سازمان عشایر سمیرم و اساتید دانشگاهی تأیید شد و پایایی آن از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ برای گرایش به اسکان، جاذبه‌های اسکان و دافعه‌های کوچ به ترتیب 681/0، 903/0 و 718/0 محاسبه شد. برای تعیین تاثیر مستقیم و غیرمستقیم متغیرهای مستقل مورد مطالعه بر متغیر وابسته گرایش به اسکان از روش تحلیل مسیر از طریق محاسبه رگرسیون‌های متوالی استفاده شد. نتایج نشان داد که 3/32 درصد خانوارها گرایش زیاد و خیلی زیاد و 8/40 درصد نیز گرایش متوسط به اسکان داشتند. به علاوه نتایج تحلیل مسیر نشان داد که بیشترین تأثیر بر گرایش به اسکان مربوط به متغیرهای جاذبه‌های اسکان (با میزان تأثیر کل 656/0)، دافعه‌های اسکان (257/0)، سواد (222/0)، اسکان اعضای طایفه (158/0)، اندازه خانوار (111/0) با تأثیرات مثبت و متغیرهای تعداد دام (229/0-) و درآمد عشایری (148/0-) با تأثیر منفی می‌باشد. به طور کلی نتایج نشان داد که تصمیم به اسکان در بین خانوارهای عشایری در چارچوب نظریه انتخاب عقلایی و در راستای حداکثر کردن سود یا نفع شخصی صورت می‌گیرد.