1- گروه مهندسی آب، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان، ایران. 2- گروه مرتع و آبخیزداری، دانشگاه لرستان، خرمآباد، ایران. (نویسنده مسئول).
چکیده: (2636 مشاهده)
رشد روزافزون جمعیت و افزاش برداشت آب از منابع زیرزمینی، علاوه بر مشکلات کمی، مشکلات کیفی این منابع را نیز به دنبال داشته است. در این پژوهش با استفاده از اطلاعات کلسیم، منیزیم، کلر، سدیم، سولفات، اسیدیته، هدایت الکتریکی، نسبت جذبی سدیم، سختی کل و کل نمکهای محلول 5 سالهی (1395-1391) 29 حلقه چاه عمیق در دشت دلفان به طبقهبندی کیفیت آب زیرزمینی جهت مصاف مختلف و شناسایی نواحی آسیبپذیر ازنظر اجرای سامانههای قطرهای پرداختهشده است. نتایج نشان داد که بر اساس طبقهبندی ویلکاکس قسمت زیادی از منطقه جهت مصاف کشاورزی در وضعیت نامطلوب قرار دارد بطوریکه 16/82 درصد در کلاس نامناسب و 04/13 درصد منطقه در کلاس قابلقبول قرار دارند و بهترین کیفیت را میتوان در نقاط شرقی یافت. بر اساس طبقهبندی صورت گرفته برای مصارف شرب مطابق طبقهبندی شولر، بیشتر منطقهی موردمطالعه دارای کیفیت مناسبی است بطوریکه 14/48 درصد در ردهی خوب و 4/18 درصد در ردهی قابلقبول قرار دارد که نامناسبترین کیفیت در مرکز آبخوان قرار دارد. محاسبه شاخص LSI برای همهی منابع دشت نشان داد که منابع دشت خورنده (LSI<0) نبوده و میزان شاخص بزرگتر و مساوی صفر بوده است که کیفیت را جهت مصارف صنعتی در دستهی منابع رسوبگذار قرار میدهد. نواحی شرق و شمال منطقه دارای شاخص LSI بزرگتر از 2 است که منابع این مناطق را در ردهی رسوبگذار متوسط تا شدید قرار میدهد.