علوم اجتماعی اساساً غایت و ماهیّتی «کارکردی» و «حل مسأله» دارند و مطالعات نظری و بررّسی­ های انجام گرفته در آن­ها، هدفِ اصلی محسوب نمی­ شود بلکه هدف، به کار بردن آن ­­ها در زندگی اجتماعی است. بر این اساس، ما در جغرافیا و همچنین جغرافیای سیاسی با گزاره­ های «اِخباری- وصفی» و «توصیه­ ای/ اعتباری» رو­ به رو هستیم. در مقالۀ حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی(منطقی) و با رویکرد عقلانیت انتقادی و استفاده از معرفت­ شناسی اسلامی نگاشته شده است نشان داده شد که قضایای توصیه ­ای در جغرافیا، جزء اعتباریاتِ عقلی(معقولات ثانی فلسفی) بوده و قابل صدق و کذب­ بوده و بلکه حاکی از رابطۀ «هست ­ها با هست­ ها» می ­باشند و ساختار گزاره­ ها و قضایای جغرافیایی(توصیفی و تجویزی/ اعتباری) قابل تحویل به یکدیگر بوده و به طور روشن به «جهان عینی و واقعی» ارجاع داده می­ شوند و بر این اساس، جغرافیا و به تبع آن جغرافیای سیاسی به عنوان زیر مجموعۀ آن، دانشی عینی محسوب می­گردد.