پدیده­ی گسترش افقی شهرها که اصطلاحاً پراکندگی نامیده می­شود؛ در طول نیم ­قرن اخیر نه ­­تنها در کشورهای توسعه­یافته، بلکه در کشورهای در حال توسعه نیز در حال رخ­ دادن است. رشد هوشمند شهری به عنوان یکی از الگوهای نوین برنامه­ریزی شهری، جهت ساماندهی به روند توسعه­ی شهرها و پاسخی در برابر رشد پراکنده­ی شهری می­باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی و ارزیابی شاخص­های رشد هوشمند شهری با بهره­گیری از جنبه­های مختلف (اقتصادی­–­اجتماعی، زیست­محیطی، کالبدی و دسترسی) است. روش پژوهش توصیفی­– ­تحلیلی است؛ در این راستا از مدل­های کمی برنامه­ریزی، آنتروپی و روش­های تصمیم­گیری چند ­معیاره­ی تاپسیس جهت رتبه­بندی استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که منطقه­ی یک در شاخص­های اقتصادی­– ­اجتماعی، منطقه­ی سه در شاخص­های دسترسی و کالبدی و منطقه­ی دو در شاخص­های زیست­محیطی در اولویت اول قرار گرفته­اند. برای دستیابی به رتبه­ی نهایی (شاخص­های تلفیقی)، منطقه­ی دو شهرداری در اولویت اول و منطقه­ی ۱۰ شهرداری در اولویت آخر قرار گرفته­اند. با توجه به نتایج بدست آمده مناطق در چهار دسته فرا­برخوردار (منطقه­ی دو)، برخوردار (منطقه­ی یک)، نیمه­برخوردار (مناطق سه، چهار، پنج، شش و هشت) و محروم (هفت و ۱۰) سطح­بندی گردیدند. در نهایت با توجه به در اولویت قرار گرفتن منطقه­ی دو شهرداری نسبت به سایر مناطق، به بررسی و نمایش میزان نزدیکی کیفیت مؤلفه­ها به حد استاندارد در این منطقه با بهره­گیری از سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS پرداخته شده است.