تغییر کاربری اراضی و توسعه شهری منجر به پیدایش مشکلات فزاینده­ای در هیدرولوژی شهری شده و در اکثر موارد افزایش دبی پیک و حجم سیلاب را به­همراه داشته است. منطقه ۲۲، یکی از بزرگترین مناطق شهری تهران است که در مجاورت دو حوضه آبخیز کن و وردیج قرار دارد. افزایش سریع روند شهرسازی و توسعه سطوح نفوذ­ناپذیر، خطر وقوع سیل در منطقه را دوچندان کرده است. در این تحقیق ابتدا با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی(GIS) و با کمک تصویر(ETM) ماهواره لندست نقشه­ها و اطلاعات لازم تهیه و سپس میزان دبی حداکثر جریان با سه روش توزیع آماری، شماره منحنی(SCS) و استدلالی برآورد گردید و در نهایت نقش توسعه شهری در افزایش میزان دبی حداکثر مورد بررسی قرار گرفت. همچنین به منظور تخمین خسارت سیل در ۵۰ سال اخیر، آمار وقوع سیل از سازمان جنگل­ها و مراتع اخذ و با تهیه پرسشنامه، خسارت ناشی از این پدیده به قیمت امروز نرخ­گذاری گردید. مقایسه نتایج حاصل از دبی پیک حوضه شهری منطقه ۲۲ و حوضه آبخیز کن نشان می­دهد که در دوره­بازگشت ۲ سال، دبی اوج­سیل در حوضه شهری ۲/۶ برابر حوضه کن بوده و در دوره­بازگشت ۵ سال این نسبت ۵۵/۱ برابر و دوره­بازگشت ۱۰ سال به ۱۱/۱ برابر رسیده است. این نتیجه نشان می­دهد شهر­سازی و افزایش سطوح نفوذ­ناپذیر پتانسیل­نفوذ را کاهش و دبی پیک جریان و حجم سیلاب را افزایش داده است و نکته حائز اهمیت اینکه حساسیت سیل­های کوچک در منطقه بیشتر از سیل­های بزرگ می­باشد. همچنین مطالعه ۶ سیل اتفاق افتاده در منطقه طی ۵۰ سال اخیر، حاکی از خسارت ۰۰۰/۵۰۰/۷۱۵ میلیون تومانی این پدیده می­باشد. با توجه به مجموع خسارات سیل و همچنین نیاز منطقه به ایجاد فضای سبز جدید و مشکل کمبود آب، می­توان با ارائه یک راهکار مدیریتی از رواناب حاصل از این سیلاب­ها جهت تامین آب، در فضای سبز شهری استفاده نمود.

آلودگی آب­های زیرزمینی در ارتباط با فعالیت­های کشاورزی و توسعه شهری یکی از مسایل مهم در مدیریت این منابع با ارزش می­باشد. روش­های زمین‌آمار و GIS می­تواند ابزاری قوی در تولید اطلاعات مکانی و تعیین راهکارهای مدیریتی مناسب باشد. در این مطالعه با مقایسه روش­های زمین­آمار سری کریجینگ و کوکریجینگ،  مناسب‌ترین روش تهیه نقشه تغییرات مکانی میزان نیترات و فسفات آب­های زیرزمینی با تأکید بر مصارف آشامیدنی تعیین گردید. منطقه مورد مطالعه در این پژوهش، حوزه آبخیز قره‌سو واقع در غرب استان گلستان می‌باشد. ارزیابی صحت نتایج حاصله و تعیین مناسب‌ترین روش درون‌یابی نیز با استفاده از معیار اعتبارسنجی متقابل و با استفاده از معیارهای خطاگیری ریشه مربعات میانگین خطا (RMSE)، انحراف استاندارد عمومی (GSD) و شاخص میانگین خطای مطلق (MAE) انجام پذیرفت. مقایسه روش‌ها نشان­دهنده بالا­بودن توان روش کوکریجینگ با استفاده از متغیر کمکی، در برآورد میزان نیترات و فسفات می­باشد. در مرحله بعد با استفاده از رگرسیون چندگانه خطی، عوامل مؤثر بر کاهش کیفیت آب شناسایی گردیدند. براساس نتایج مدل­سازی با رگرسیون چندگانه خطی، متغیرهای مستقل ارتفاع، خاک، فاصله از زمین­های کشاورزی، زمین­شناسی، کاربری اراضی، تراکم جمعیت و میزان مصرف کود ازته در سطح ۹۹ درصد تأثیر معنی­دار داشتند. فاصله از مناطق مسکونی، سطح آب زیرزمینی و فاصله از جاده در سطح ۹۵ درصد نیز رابطه معنی­دار با پراکنش نیترات داشته­اند. در مورد فسفات، متغیرهای مستقل فاصله از جنگل، زمین­شناسی و تراکم جمعیت، در سطح ۹۹ درصد و متغیر مستقل رابطه بین تراکم سطح زیرکشت و میزان مصرف کود فسفاته در سطح ۹۵ درصد، رابطه معنی­دار با پراکنش فسفات در حوزه آبخیز قره­سو داشته­اند. نتایج آنالیز حساسیت مدل با استفاده از ضریب تبیین نیز مؤید همین مطالب است. تهیه نقشه تغییرات مکانی پارامترهای کیفیت آب می­تواند در برنامه‌ریزی و تصمیم­گیری­های آینده مدیران مفید واقع شود.

هدف این تحقیق، بررسی سطح آگاهی‌های زیست‌محیطی دانش‌آموزان ابتدایی، نگرش و نحوه عملکرد آن‌ها به مسائل زیست­محیطی و بررسی رابطه سطح آگاهی‌های زیست‌محیطی دانش‌آموزان و معلمان آن‌ها می­باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری، شامل کلیه دانش‌آموزان مقاطع چهارم، پنجم و ششم دوره ابتدایی و معلمان آنها می­باشد. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه بوده که روایی پرسشنامه با بهره‌گیری از نظر کارشناسان خبره مورد تائید و پایایی پرسشنامه بر اساس ضریب آلفای کرونباخ ۷/۰ برآورد گردید. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از طریق نرم‌افزار Spss انجام شد. نتایج پژوهش از لحاظ آماری بیانگر آن است که سطح آگاهی­های زیست­محیطی دانش­آموزان و معلمان پایین است و بین آگاهی­های زیست محیطی دانش آموزان و معلمان آنها ارتباطی مشاهده نشد. فاکتور جنسیت معلمان و دانش­آموزان بر روی دانش، نگرش و عملکرد زیست‌محیطی دانش‌آموزان تأثیر معنی­داری ندارد (۰۵/۰ Pvalue≥). همچنین نتایج بررسی تاثیر مقطع تحصیلی بر آگاهی­های زیست­محیطی دانش آموزان، نشان داد که مقطع تحصیلی بر روی نگرش و عملکرد زیست­محیطی دانش آموزان تأثیری ندارد ولی بر روی دانش زیست محیطی آنها مؤثر است.