با توجه به کارکردهای مختلف پوشش گیاهی، بررسی تغییرات زمانی-مکانی آن، جزء اساسی از مطالعات محیط‌زیست است. تغییرات کاربری اراضی نتیجه بر هم­کنش پیچیده شاخص‌های فیزیکی، زیستی، اقتصادی و اجتماعی است. تعیین تغییرات با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای و در محیط GIS به یکی از زیرشاخه‌های مهم در علم جنگل‌داری تبدیل شده است و ابزاری برای نظارت و کنترل انواع تغییرات در اکوسیستم­های جنگلی هست. به‌منظور مدل‌سازی الگوی مکانی کاهش پوشش جنگلی در حوضه آبخیز شهر ارکواز ملکشاهی واقع در استان ایلام طی سه دوره‌ی ۱۹۷۶-۱۹۸۸، ۱۹۸۸-۲۰۰۱ و ۲۰۰۱-۲۰۱۰ از روش مدل‌سازی رگرسیون لجستیک که از روش‌های برآورد تجربی است استفاده شد. در این مطالعه برای بررسی کاهش پوشش جنگلی داده‌های سنجنده MSS ماهواره لندست مربوط به سال ۱۹۷۶، سنجنده TM ماهواره لندست مربوط به سال ۱۹۸۸، سنجنده ETM⁺ مربوط به سال ۲۰۰۱ و سنجنده LissIII ماهواره IRS مربوط به سال ۲۰۱۰ مورد پردازش و طبقه‌بندی قرار گرفتند. تصاویر مورد بررسی به دو کلاسه جنگل و غیر جنگل طبقه‌بندی‌ شده و به‌منظور بررسی عوامل تخریب، نقشه کاهش پوشش جنگلی هر دوره با متغیرهای فیزیوگرافی و انسانی آن دوره، وارد مدل جداگانه مختص آن دوره شدند. نتایج نشان داد که در طول دوره اول، عوامل فیزیوگرافی، در طول دوره دوم تلفیقی از عوامل فیزیوگرافی و انسانی و طی دوره سوم عوامل انسانی بیش­ترین سهم را در کاهش پوشش جنگلی حوزه آبخیز شهر ارکواز ملکشاهی داشته‌اند. نتایج این پژوهش می‌تواند به مدیران و برنامه‌ریزان منابع طبیعی در اتخاذ راهبردهای مدیریتی مناسب هر دوره زمانی خاص با توجه به ویژگی‌های فیزیوگرافی و انسانی منطقه کمک کند.

این پژوهش با هدف بررسی تغییرات تبدیل کاربری­ها با استفاده از تصاویر ماهواره­ای در فواصل زمانی ۱۵ و ۶ ساله (۲۱ ساله) در سطح شهرستان خلخال انجام گرفته است. با استفاده از تصاویر ماهواره­ای لندست و IRS، و با توجه به اصلاح خطاهای ژئومتری و رادیومتری نقشه کاربری و پوشش اراضی شهرستان خلخال به­روش طبقه­بندی­ نظارت­شده و الگوریتم حداکثر احتمال تشابه برای سال­های ۱۳۶۶، ۱۳۸۱ و ۱۳۸۷ تهیه شد. صحت نقشه­های تولیدی با آزمون صحت کلی و آماره کاپا محاسبه و نتایج مقایسه نقشه­ سال­های ۱۳۶۶ با ۱۳۸۱ نشان داد که میزان تغییرات اراضی زراعت دیم از ۳۷/۱۸ به ۲۲/۲۵ درصد و زراعت آبی از ۷۷/۵ به ۳۰/۷ درصد افزایش، در مقابل مراتع از ۴۴/۳۸ به ۶۱/۳۱ درصد و سطوح جنگلی از ۰۰/۲ به ۳۸/۰ درصد کاهش یافته است. همچنین نتایج مقایسه نقشه سال­های ۱۳۸۱ با ۱۳۸۸ نشان داد که کاربری مرتع و مسکونی به­ترتیب با ۲۳/۰ و ۰۶/۰ درصد افزایش و کاربری­ زراعت دیم با ۵۸/۱ درصد بیش­ترین کاهش را داشته­اند. تحلیل آماری برای نقشه سال ۱۳۶۶ در سطوح ۱ و ۵ درصد نشان داد که طبقات صخره به­ترتیب ۸۹ و ۹۱ درصد و برای چمنزار ۶۲ و ۶۵ درصد از بیشترین و کمترین درصد اطمینان برخوردار است. برای نقشه سال ۱۳۸۱ در سطوح آماری فوق طبقات زراعت دیم به­ترتیب ۹۱ و ۹۴ درصد و جنگل ۶۷ و ۶۹ درصد و برای سال ۱۳۸۷ پوشش اراضی صخره با ۸۶ و ۸۹ درصد و کاربری جنگل با ۶۷ و ۶۹ درصد در سطوح آماری ۱ و ۵ درصد به­ترتیب از بیش­ترین و کم­ترین درصد حدود اطمینان برخوردار بوده­اند. با توجه به آزمون صحت، کاپا و درصد حدود اطمینان نقشه­های تهیه شده از دقت قابل ­قبول برخوردار بوده­ است.