توده دالاهو در واحد ساختمانی زاگرس چین خورده واقع شده و در آن رخنمون­های از سنگ­های کرتاسه تا کواترنری دیده می­شود. هدف این تحقیق پهنه­بندی توسعه کارست­سطحی در زاگرس چین­خورده می­باشد. از آنجایی که ژئومورفولوژی کارست بر میزان شارژ و ویژگی­های کمی و کیفی آبخوان­های کارستی و بررسی میزان آسیب­پذیری آنها، تاثیر بسزایی دارد، تهیه نقشه توسعه­یافتگی سطحی­کارست و میزان تأثیر عوامل مختلف در نفوذپذیری سازندها، لازم و ضروری می باشد. در مجموع نه عامل لیتولوژی، فاصله از گسل، ارتفاع، بارش، دما، خاک، کاربری ( پوشش­گیاهی)، شیب و جهت­شیب به عنوان متغیرهای مستقل در فرایند کارست­زایی و توسعه آن و همچنین شکل­گیری ژئومورفولوژی کارست در منطقه مورد بررسی دخیل می­باشند. به منظور پهنه­بندی توسعه­کارست­سطحی از مدل منطق فازی ( عملگر گاما) استفاده شده است. براساس نتایج حاصله، توده دالاهو به لحاظ پهنه­بندی توسعه کارست­سطحی به چهار منطقه فاقد­کارست، کارست با توسعه­کم، کارست با توسعه متوسط و مناطق توسعه­یافته کارستی تقسیم گردید. ارزیابی نقشه پهنه­بندی حاصله با فروچاله ها و پولیه های کارستی، حاکی از دقت بالا و کارایی مطلوب این مدل در ارزیابی توسعه کارست سطحی می­باشد.

فرسایش و رسوب از مخرّب­ترین پدیده­هایی هستند که در مناطق مختلف خسارات فراوانی را به­دنبال می­آورند. جهت مدیریت مؤثر کنترل رسوب و اثربخشی پروژه­های حفاطت خاک آگاهی از سهم منابع مختلف تولید رسوب ضروری می­باشد. هدف مطالعه حاضراستفاده از شش مدل ترکیبی با رویکرد عدم­قطعیّت مونت­کارلو جهت برآورد سهم سازندها و کاربری­های اراضی مختلف در رسوب خروجی از حوزه بود. ۴ عنصر کربن، مس، سیلیکون و تیتانیوم به­عنوان ترکیب بهینه ردیاب­ها در واحد کاربری­های اراضی و عناصر استرانسیوم، تیتانیوم، مس و نسبت ایزوتوپی نئودیمیوم ۱۴۴/۱۴۳ به­عنوان ترکیب بهینه جهت تفکیک سهم سازندهای زمین­شناسی انتخاب شدند. همچنین بر اساس تابع چگالی احتمال هر ردیاب(i) در هر منبع(j) از شبیه­سازی مونت­کارلو با تکرار ۲۰۰۰ بار جهت حل مدل­های کالینز(Collins)، کالینز اصلاح­شده(M Collins)، موتا(Motha)، لاندور(Landwehr)، لاندور اصلاح­شده(Modified Landwehr) اسلاتری(Slattery) و هوگس(Hughes) در تعیین سهم و اهمیّت­نسبی هر کدام از منابع رسوب استفاده­شد. صدک­های ۵ و ۹۵ به­عنوان سطوح اطمینان عدم­قطعیّت مونت­کارلو و صدک ۵۰ به­عنوان سهم میانگین نسبی هر منبع انتخاب شد. نتایج نشان داد برای سازندها مدل کالینز(Collins) با ضریب کارایی(ME) ۹۸/۹۹% و برای واحدهای کاربری اراضی مدل کالینز اصلاح­شده(Modified Collins) با ضریب کارایی ۳/۹۹% بهترین مدل­ها جهت برآورد سهم منابع مختلف در فرسایش و رسوب هستند. اراضی مرتعی با ۷۶/۵۸%(۶۵/۷۵-۵/۴۲) و سازند آسماری با ۶۳/۵۳%(۱۱/۶۰-۷/۴۶) بیشترین سهم را در تولید رسوب حوزه­ی آبخیز تنگ­بستانک دارند. سازندهای پابده­گورپی و بختیاری به­ترتیب با ۲۴/۰ و ۲۷/۰ و نیز اراضی باغی و مرتعی به­ترتیب با ۷۳/۳ و ۵/۳ بیشترین اهمیت­نسبی را به­خود اختصاص دادند.