فضا از گذشته تا حال ذهن اندیشمندان ومتفکران را درتمدن های جهان با خود درگیر کرده است. هایدیگر عقیده دارد «وجود فضایی است ونمی توان بشر وفضا را ازیکدیگر جداگانه تلقی کرد». بحث از اینجا شروع می گردد که  پایداری در فضا ومکان زندگی باید هدف هر توسعه ای باشد. بحث در زمینه توسعه پایدار به دهه ۱۹۵۰ برمی گردد. اولین بحث جدی وریشه ای درسال ۱۹۵۱ درکنفرانس استهکلم در حمایت از محیط زیست  مطرح گردید. قبل ازدهه ۱۹۷۰ شوماخر، پایداری را درمفهوم ساختارهای اقتصادی، منابع تجدید شونده، تولیدات وخدمات بکار برد. با توجه به اهمیت زیاد توسعه پایدار در شهرهای دوره معاصر، باید علاوه ازاهداف توسعه، بحث پایداری نیز یکی ازابعاد مهم توسعه مورد توجه قرار گرفته باشد. به دنبال تغییرات سریع ناشی ازتوسعه قرن گذشته، ازپیامد های مهم آن رشد شتابان شهرنشینی، ازهم پاشیدگی نظام سلسله مراتبی  بین شهری و درون شهری بوده است که زمینه ایجاد نابرابری های گسترده اجتماعی، اقتصادی وهمچنین خسارت های محیط زیستی درجوامع انسانی شده است. دراین تحقیق شهر تبریز از بعد ساختار فضایی وپایداری مورد بررسی قرار گرفته است. دراین راستا،  داده هایی زیادی ازطریق بررسی میدانی، آمارها، سازمان ها، ادارات، مرکز آمار ایران و....در ابعاد مختلف، زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و کالبدی گردآوری و تحلیل شده است. نتایج تحقیق حاکی از این است که منطقه ۶و ۳ به ترتیب با کسب ۴۹/۰و ۴۵/۰ امتیاز در سطح بالای پایداری نسبت به شاخص های انتخاب شده، واقع شدند و منطقه ۱۰و ۸ به ترتیب با کسب ۱۹/۰ و ۲۳/۰ امتیاز در سطح پایین این رتبه بندی قرار گرفتند که وضعیت را از منظر پایداری و ناپایداری درفضای محیط مسکونی این شهر به نمایش می گذارند. از بعد تحلیل ابعاد فضایی محیط مسکونی این شهرو وجود تفاوت های حائز اهیمت بیانگر این است که وجود گسل درعرض شمالی این شهر یکی از عوامل مهم دراین تفاوت به شمار می رود. در قدم بعدی وجود زمین های  با شیب تند وبسیار تند در برخی مناطق  که مناسب سکونت نیستند، همچنین ازدحام، شلوغی، ترافیک های پرسرو صدا(آلودگی صوتی)، وجود بافت های حاشیه نشین و فرسوده از عوامل موثر درتفاوت ها   دربین مناطق  هستند.