---

یکی از مهم­ترین کاربری­های شهری کاربری­های آموزشی است که توزیع فضایی مناسب آن‌ها با مقیاس­های عملکردی، رعایت اصول همجواری با سایر کاربری­های شهری و قرارگیری در پهنه­ی فضایی مطلوب از جمله مواردی است که در ایجاد و احداث آن‌ها باید موردتوجه برنامه­ریزان شهری قرار گیرد. در همین راستا، تحقیق حاضر باهدف تحلیل الگوی پراکنش فضایی مراکز آموزشی (مقطع دبیرستان) و ساماندهی آن در شهر سنندج انجام‌گرفته است. روش تحقیق توصیفی – تحلیل و به لحاظ هدف جزو تحقیقات کاربردی محسوب می­شود. روش گردآوری داده­ها اسنادی – کتابخانه­ای و میدانی (مشاهده) بوده است. برای شناخت الگوی توزیع فضایی مراکز آموزشی دبیرستان از روش­های موران جهانی، بیضی انحراف استاندارد، میانگین مرکزی و تابع تراکم کرنل و برای سنجش میزان سازگاری و پهنه­بندی فضایی از روش­های AHP-Fuzzy در قالب ۱۹ شاخص بهره گرفته‌شده است. نتایج حاصل از ضریب خودهمبستگی موران جهانی با عدد ۲۳۲/۰ مثبت نشان داد که توزیع فضایی دبیرستان­های سطح شهر سنندج از الگوی متمرکز نسبی پیروی می­کند و بیضی انحراف استاندارد دارای جهت شمالی – جنوبی متمایل به غرب شهر بوده که نشان از تجمع و تمرکز بالاتر واحدهای آموزشی در مناطق مرکزی و شمالی- غربی شهر مانند منطقه سه و یک شهر بوده است. نتایج به‌دست‌آمده از نقشه­ی سازگاری نشان داد که حدود ۴۸ درصد از دبیرستان­های سطح شهر سنندج (معادل ۱۶ مورد) در طیف سازگار و وضعیت بهینه و ۶ دبیرستان معادل ۱۸ درصد از دبیرستان­های سطح شهر در شرایط ناسازگار و نامطلوب نسبت به همجواری با سایر کاربری­های شهری قرار دارند. همچنین نقشه­ی پهنه­بندی فضایی شهر نشان داد که حدود ۳۳ درصد از مراکز آموزشی موردمطالعه در پهنه­ی فضایی مطلوب و  ۱۲ مرکز از دبیرستان­های موردمطالعه تحقیق (معادل ۳۶ درصد از کل) در پهنه­ی فضایی نامطلوب و نسبتاً نامطلوب مکان گزینی شده­اند.