1- گروه شهرسازی، دانشکدهی معماری و هنر دانشگاه گیلان، رشت. 2- دانشآموخته کارشناسی ارشد شهرسازی-برنامهریزی منطقه ای، دانشکدهی معماری و هنر دانشگاه گیلان، رشت (نویسنده مسئول). 3- دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشکدهی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
چکیده: (6180 مشاهده)
یکی از گامهای اصلی در برنامهریزی منطقهای، شناخت نابرابریهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و دیگر ابعاد توسعه در نواحی مختلف می باشد. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل روند توسعه شهرستانهای استان آذربایجانشرقی به لحاظ برخورداری از شاخصهای توسعه در قلمرو زمانی 1390- 1375 میباشد. روش تحقیق، توصیفی و روش جمعآوری دادهها، اسنادی میباشد. از تکنیک تاکسونومی عددی موزون و تحلیل خوشهای جهت سطحبندی و از شاخص انحراف معیار برای تحلیل روند توسعه استان آذربایجانشرقی، استفاده گردید. متوسط امتیاز تاکسونومی عددی شهرستانهای استان در این دوره حاکی از آن است که امکانات و فعالیتها متناسب با جمعیت در مناطق مختلف استان توسعه نیافته است. همچنین طی این دوره انحراف معیار امتیازات تاکسونومی عددی از 136/0 به 083/0 رسیده است که بیانگر کاهش شکاف توسعه و کاهش نابرابریها در بین شهرستانها میباشد. نتایج نشان داد که در این دوره، شهرستانهای تبریز و مراغه، توسعه یافتهترین و شهرستانهای خداآفرین و چاراویماق، محرومترین شهرستانهای استان میباشند و بهطور کلی شهرستانهای نیمه غربی استان در مقایسه با نیمه شرقی توسعهیافتهتر میباشند. با توجه به کاهش سطح توسعه یافتگی در بین شهرستانهای استان آذربایجان شرقی از سال 1375 تا 1390 از یک سو و همچنین کاهش سطح نابرابریها در استان از سوی دیگر، میتوان اینطور استنباط کرد که کاهش نابرابریها بین شهرستانها به بهای کاهش سطح توسعهیافتگی در گسترهی جغرافیای استان حاصل شده است. ادامه این روند حاکی از تشدید بحران محرومیت در فضای توسعه استان برای آینده میباشد.
ahmadi H, velaii A, zali N, Zamnipoor M. The analysis of gap between the cities of East Azerbaijan province during development trajectory between 1997 and 2012. جغرافیایی 2017; 17 (59) :229-253 URL: http://geographical-space.iau-ahar.ac.ir/article-1-1480-fa.html
احمدی حسن، ولایی گرگری اکبر، زالی نادر، زمانیپور مسعود. تحلیل شکاف بین شهرستانهای استان آذربایجان شرقی در طی مسیر توسعه از سال 1375- 1390. فضای جغرافیایی. 1396; 17 (59) :229-253