طی چند دهه اخیر، علی­رغم صرف میلیاردها دلار روی برنامه­های مختلف، گسترش بی­رویه شهری تجدید حیات کارآمد را حتی خیلی سخت کرده است. در واقع، گسترش بی­رویه شهری و فرسودگی شهری دو پدیده مجزا نیستند و ما نمی­توانیم یکی از این مشکلات را بدون حل دیگری، حل کنیم. امروزه بسیاری از شهرها از جمله مراغه از این قاعده مستثنی نیستند. جمعیت شهر مراغه از 100 هزار نفر در سال 1365 به 149 هزار نفر در سال 85 با نرخ رشد سالانه دو درصد افزایش یافت. در حالی­که وسعت شهر در طی همین دوره از 927 هکتار به 2597 هکتار با نرخ رشد سالانه 28/5 هکتار ازدیاد پیدا کرد. مقایسه روند افزایش جمعیت با افزایش محدوده شهر از سال 1365 تا کنون بیانگر گسترش بی رویه شهر بوده و میزان آن بر اساس مدل هلدرن 3/61 درصد بوده است. در نتیجه این رشد محلات مرکزی شهر شاهد مهاجرت به خارج، فرار سرمایه و فعالیت­های اقتصادی و رشد فرسودگی شهری قابل ملاحظه­ای را تجربه کرده­اند.

هدف این مقاله تحلیل الگوی توسعه گذشته شهر و تأثیر آن روی فرسودگی محلات مرکزی شهر می­باشد. فرض اصلی این پژوهش این هست که «توسعه درون­زای شهری» بهترین گزینه در مقابل گسترش بی­رویه شهری برای برآوردن اهداف دو گانه حفاظت فضاهای باز و چشم­اندازهای طبیعی و تجدید حیات مناطق شهری می­باشد.