در سال‌های اخیر گسترش بی‌رویه و سریع نواحی شهری به همراه تراکم و تمرکز بیش از حد جمعیت در محدوده‌های کلان‌شهری ایران، تداوم حیات سالم شهری را در ابعاد مختلف با مخاطره و چالش‌های جدی مواجه نموده است. با به‌کارگیری چنین رویکردی در فضاهای شهری، با گذشت زمان شهرها دیگر توان ارائه خدمات لازم به شهروندان خود را در چارچوب محدوده فضایی و جغرافیایی خود نداشته و توسعه فضاییِ مطلوب با تأکید بر مفاهیمِ رشدِ هوشمندِ شهری را به‌عنوان چاره‌ای برای پایان بخشیدن به بی‌برنامگی توسعه فیزیکی شهرها مد نظر قرار داده‌اند. از این‌رو، هدف مقاله حاضر، تحلیلِ الگویِ رشدِ هوشمندِ شهری با استفاده از مدل SLEUTH در شهر جدید صدرا به‌عنوان نمونه مورد مطالعه در پژوهش حاضر می­باشد. روش تحقیق به­ کار گرفته شده، توصیفی-تحلیلی، مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای، اسنادی و تحلیل‌های مدلی است. در ادامه این روند، داده‌های تاریخی به­دست آمده به کمک تصاویر ماهواره‌ای که در دوره‌های مختلف زمانی از شهر جدید صدرا گرفته شده بودند، طی سه مرحله (مرحله اول: تحلیل فرآیند رشد تاریخی محدوده مورد مطالعه، مرحله دوم: شناساییِ محدودیت‌های توسعه آتی شهر جدید صدرا و مرحله سوم: توجه به پراکنش مطلوب و نامطلوب فضایی) مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که ارزش زمین‌های حاشیه‌ای و تأثیرات شیب بر توسعه شهر جدید صدرا، از جمله عوامل مهم در چگونگی رشدِ هوشمندِ شهری در شهر جدید صدرا به‌ حساب می‌آید. در پایان بر مبنای الگوریتم حاصل از تحلیل عوامل مؤثر بر این پراکنش شهری، الگوی فضایی رشد شهر جدید صدرا طی سال‌های ۱۴۱۰ تا ۱۴۳۰ ارائه گردید.