آغاز روند سریع شهرنشینی از میانه­های قرن بیستم در کشورهای جهان سوم از جمله کشور ایران موجب از هم گسیختگی ساختار کالبدی شهرها گردید. به‌طوری ‌که ساختار محله­بندی شهرها را که بر پایه مقیاس انسانی طراحی شده بود از هم فرو پاشید. از این‌رو شهرهای امروزی با توجه به پیشینه تاریخی از ساختار کالبدی منسجمی برخوردار نیستند و در روند توسعه خود بافت­های ناهمگونی را تجربه کردند. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی نقش ساختار کالبدی-فضایی در عملکرد مطلوب محله‌ای در بافت­های سنتی، مدرن و خودرو شهر تبریز و شناسایی متغییرهای تاثیرگذار کالبدی محله­ای (1393) صورت گرفته است. روش تحقیق پیمایشی-تحلیلی بوده که داده­های مورد نیاز را با استفاده از پرسشنامه جمع‌آوری و با آزمون­هایی مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده است. بر اساس نتایج به­دست آمده، در مجموع بین ابعاد شش‌گانه ساختارکالبدی-فضایی و عملکرد مطلوب محله­ای، در محلاتبافت­های سنتی نسبت به محلات بافت‌های مدرن و خودرو همبستگی بالایی وجود دارد؛ اما براساس تحلیل رگرسیونی روش همزمان (ENTER) میزان تاثیرگذاری ابعاد شش‌گانه ساختار کالبدی-فضایی در محلات بافت­های سه­گانه در مطلوبیت عملکردی تفاوت وجود دارد. در محلات سنتی بعد دسترس‌پذیری با 488/0، در محلات مدرن بعد فشردگی با 492/0 و در محلات خودرو بعد مقیاس با 424/0 ضریب بتا بیش­ترین تاثیرگذاری را در مطلوبیت عملکرد محله­ای دارند.