امروزه تحلیل پایداری درونی شهرها در ایران برای نیل به توسعه پایدار امری کلیدی است. در این ارتباط، با توجه به فقدان مطالعه‌ای مناسب از میزان پایداری توسعه شهر بوشهر، این پژوهش به تحلیل وضعیت نواحی مختلف شهر بوشهر از نظر سطح پایداری توسعه در ابعاد مختلف (اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و نهادی-کالبدی) می‌پردازد. در این ارتباط، با بررسی مبانی نظری و پیشینه تحقیق و نیز ویژگی‌های شهر بوشهر؛ جهت سنجش میزان توسعه، مفهوم توسعه پایدار در چهار بعد و 44 شاخص تعریف عملیاتی گردید. داده‌های مورد نیاز بر حسب واحد فضایی نواحی شهرداری از طریق روش کتابخانه‌ای و مراجعه به سازمان‌هایی چون شهرداری، مسکن و شهرسازی، مرکز آمار و استانداری گردآوری شد و با استفاده از روش‌های امتیاز استاندارد شده، شاخص ناموزونی موریس و ArcGis تحلیل شد. نتایج ضمن تایید فرضیه تحقیق، اندازه توسعه هر یک از نواحی را برحسب شاخص‌های 44گانه به تفکیک شاخص‌های مثبت و منفی و نیز ترکیب آنها نشان داد. نتایج نهایی نیز بر حسب امتیاز ترکیبی توسعه نشان داد که ناحیه 3-2 با امتیاز 01/1 پایدار، نواحی 4، 6 و 7 به ترتیب با امتیازهای 47/0، 56/0 و 73/0 نیمه پایدار، نواحی 1 و 5 نیز به ترتیب با امتیاز 04/0 - و 03/0 بینابین، ناحیه 8 با امتیاز 48/0- نیمه ناپایدار، و ناحیه 9 با امتیاز 68/1- ناپایدار هستند.