چکیده
پژوهش حاضر با هدف تمهید زمینه برنامهریزی ناحیهای به ارزیابی بسترهای طبیعی- مدیریتی توسعه کشاورزی شهرستان های استان کرمانشاه پرداخته است. در این راستا از 8 شاخص توان طبیعی و 21 شاخص مدیریتی در مقولههای زیرساختی، نهادی و نیروی انسانی بهرهگیری شده است. پس از رفع اختلاف مقیاس و وزندهی به هر شاخص با استفاده از تحلیل عاملی، شاخص ترکیبی نهایی به دست آمد. نتایج گویای آن است که از نظر شاخص ترکیبی توان طبیعی شهرستان های سنقر و کرمانشاه با 49/5 و 06/5 در رتبههای اول و دوم و شهرستان های ثلاث و باباجانی و پاوه با امتیاز 74/3 و 46/3 در رتبههای یازدهم و دوازدهم قرار گرفتند. همچنین از بعد شاخص ترکیبی توسعه مدیریتی شهرستان های کرمانشاه و اسلامآباد غرب با 39/22 و 65/17 رتبههای اول و دوم و شهرستان های قصرشیرین و ثلاث و باباجانی با امتیاز 36/6 و 02/4 رتبههای یازدهم و دوازدهم را کسب نمودند. بالا بودن ضریب تغییرات در شاخص های ترکیبی نهادی (714/0)، زیرساختی (56/0) و نیروی انسانی (559/0) گویای فاصله زیاد شهرستان های استان از بعد بسترهای مدیریتی توسعه کشاورزی است. لذا توجه به توزیع متوازن توسعه در بخش کشاورزی استان مورد تاکید قرار گرفته است.