شهرنشینی فزاینده، پیامدهای گوناگونی را برای شهرها به بار آورده است که زمینه ساز دشواری ها و آسیب های اجتماعی و اقتصادی متعددی شده است. لذا، با توجه به این پیامدهای زیانبار، سالهاست که سیاستگذاران و مدیران در سطوح کلان و در مقیاس شهری؛ در پی یافتن راهبردهایی شفابخش می باشند. در این راستا، از جمله مهمترین راهبردهایی که مبتنی بر قابلیت های چشمگیر فناوری اطلاعات و ارتباطات، به منظور ایجاد شهری بهره ور و اثربخش؛ و در جهت حل مسائل شهرها در جهان مطرح گردیده است؛ «شهر هوشمند» می باشد؛ و در این چارچوب، سعی در بسترسازی از جمله در ظرفیت سازی نهادی چنین شهرهایی داشته اند. در این راستا، هدف اساسی پژوهش حاضر، شناسایی مولفه های اساسی اثرگذار بر ظرفیت نهادی به منظور تحقق شهر هوشمند؛ و ارزیابی وضعیت کنونی کلانشهر اهواز از منظر این مولفه ها می باشد. این پژوهش سوال محور بوده که با تبعیت از روشی اکتشافی در پاسخ به سوال های پژوهش انجام یافته است. جامعۀ آماری پژوهش، کارشناسان شاغل در ادارات و شرکت های شهر اهواز بودند که سازمان آنها در فرآیند هوشمندسازی این شهر دخیل بوده؛ و یا خواهند بود. نمونۀ آماری پژوهش 380 نفر در نهایت به دست آمد، که نمونه ها با روش نمونه گیری گلوله برفی و شبکه ای نظارت شده انتخاب گردیدند. از آن جایی که تعداد دقیق جامعۀ آماری مشخص نبود، آزمون KMO، کفایت نمونه برداری و قوانین راسکو تائید گردید. ابزار انجام پژوهش، پرسشنامۀ الکترونیکی لیکرت پنج درجه ای بود، که مبتنی بر مولفه های 29 گانۀ مستخرج از 114 سند علمی و پژوهش معتبر، گویه های آن، طراحی گردید. داده های مستخرج با روش های تحلیل عامل اکتشافی و آزمون های آماری تی تک نمونه ای و فریدمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بر مبنای نتایج تحقیق به ترتیب مولفه های نهادهای فرادست، بهره گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات در ارتقای کیفیت محیطی، حکمروایی هوشمند، بهره گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات در اقتصاد و تجارت، توان کنشگران سازمانی؛ و آمادگی نهادی از وضعیت نامناسب برخوردار می باشند. در این میان، دولت و نهادهای نفتی اهمیت راهبردی دارند.